درگفتارها و نوشتارها بسیار خوانده و شنیده شده است که واژه…
درگفتارها و نوشتارها بسیار خوانده و شنیده شده است که واژه ی «یزدان» را، در کاربُرد معنای «خدا» (به گونه ی مفرد) بکار می برند و این نادرست است ، زیرا : در زبان پهلوی ساسانی واژه ای داشتیم به نام «اَی زَد» به معنای «خداوند» سپس این واژه رفته رفته ریخت دیگری هم یافت و به «ایزد» دگرگون شد و «اَیزَد» و «ایزد» هر دو گفته شد.
پس آنگاه اندک اندک با گذشت زمان «الف» ایزد یا اَی زَد، افتاد و آوای «الف» به «ی» داده و تنها «یَزد» گفته شد.
با اینکه بارها گفته شد، باز هم می گویم که این روش که بند واژه ی الف را از آغاز واژه برمی دارند و آوای آن را به واژه ی بعدی می دهند در زبانپارس بسیار روا است و چند نمونه را در اینجا می آورم.
اسپند ============== سپند
اُشتر ============== شُتر
اُفتاد ============== فتاد
اَسترون ============== سَترون
استاد ============== ستاد
اَگَر ============== گَر
اَفسانه ============== فَسانه
اِشکم ============== شِکم
اِستبر ============== سِتبر
اسپاه ============== سپاه
اُستوان ============== سُتوان
و…و…و…و…

بر این پایه «یَزد» یعنی خداوند و واژه ی «یزدان» یعنی «خدایان» جمع است و به نادرست درکاربرد مفرد بکار برده می شود.
به گفته ی دیگر، یزدان معنای «خداوند» را نمی دهد و معنای «خدایان» را می دهد و مفرد آن «یزد» است.