استوارم چون چنار و متواضع هم چو بید این چنین رسم ادب دنیا…

استوارم چون چنار و متواضع هم چو بید
این چنین رسم ادب دنیا بخود هرگز ندید

بهر هیزم شاخه هایم را ز بیخ و بن هرس
نیش اره در شبی دیدم که حلقومم درید

دسته اش از جنس ما بوده،درختی گفته خود
از که نالیم ، درد ما شد بس عمیق و هم مزید!

گر چه باکی نیست ز تهدید تبر یا ارّه اش
هر کسی داند که فرجام شبی گردد سپید

تا کی از جهل و جهالت زیر بار درد و رنج
قامت افکار پیرم از حماقت ، خود خمید

از سگ گله هراسی نیست ، چوپانم رفیق
گرگ باران دیده پیر ی تا هیاهو یی شنید

بختِ نا یمن مرا با صد گِره پیچیده اند
زیرک آن باشد گِره را نردبان خود بدید

«بهمن نعمتی»